• 목록
• 답변
• 글쓰기
• 게시판 리스트 옵션
  • 수정
  • 삭제

ตอนฟ้าเริ่มมืด ฝนตกไม่ขาดสาย บ้านเงียบสงบนั้นยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง ฉันเดินเข้ามาเพราะข้อความสั้น ๆจากเธอ

"ถ้าว่าง แวะมาหน่อยนะ"

เธอเป็นผู้ใหญ่ที่ฉันรู้จักมานาน ปกติแล้วเธอดูเข้มแข็ง แต่วันนั้นสายตาเธอเปลี่ยนไป

เรานั่งอยู่ในห้องรับแขก มีเพียงความเงียบเป็นเพื่อน เธอเล่าเรื่องบ้านที่กว้างเกินไป ฉันไม่ขัดจังหวะ

บางช่วงเธอนิ่งไปเหมือนมีความรู้สึกที่พูดไม่ออก หลังจากนั้นเธอลุกขึ้นทางห้องด้านหลัง ประตูปิดลงเบา ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ฉันได้ยินเสียงเธอเรียกชื่อฉัน เสียงนั้นไม่มั่นคง

ฉันหยุดอยู่ตรงนั้น เราไม่มีคำใดต่อ ความเงียบเต็มไปด้วยความหมาย nigga มันคือจุดที่ไม่ควรก้าวข้าม

คืนนั้นเราต่างเลือกถอย แต่ความรู้สึกยังคงอยู่ เพราะบางสิ่งยิ่งหนักเมื่อเก็บไว้

และในเรื่องราวของชีวิตจริง
สิ่งที่ยากที่สุด
ไม่ใช่การเลือกทำ
แต่คือ การรักษาขอบเขต