• 목록
• 답변
• 글쓰기
• 게시판 리스트 옵션
  • 수정
  • 삭제

ฝนตกลงมาอย่างแผ่วเบาในคืนนั้น ชโลมกระจกหน้าต่างของอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆบนชั้นแปด porn กลิ่นกาแฟที่ไม่อุ่นเหมือนเดิมผสมปนกับความเงียบเหงาที่อาศัยอยู่ในห้องนี้มานานเกินไป ราเนียยืนหันหลังให้หน้าต่าง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหลวม—เพื่อซ่อนความรู้สึกของตัวเอง เพื่อปกป้องหัวใจ

เสียงเคาะประตูทำให้หัวใจเธอสั่นไหวกว่าปกติ

อาร์กา

ชื่อนั้นเชื่อมโยงกับความทรงจำที่ยังคงค้างคาอย่างแท้จริง เวลาห้าปีที่แยกจากกัน โดยปราศจากคำตอบ ไร้คำอำลาที่แท้จริง และตอนนี้เขายืนอยู่ตรงธรณีประตู ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น—แต่แววตาคู่นั้นยังคงไม่เปลี่ยนไป

"ผมแค่อยากพบคุณ" อาร์กาเอ่ยขึ้นอย่างแผ่ว

ราเนียพยักหน้ารับ เปิดทางให้เขาเข้ามา

ทั้งสองนั่งเผชิญหน้ากัน ระยะห่างระหว่างพวกเขาหนักอึ้งยิ่งกว่าความเงียบ ทุกการเคลื่อนไหวเล็กน้อย—วิธีที่อาร์กาประสานนิ้วมือ วิธีที่ราเนียกัดริมฝีปาก—ล้วนซ่อนเร้นความตึงเครียดที่ไม่เคยถูกเอ่ยถึง

"คืนนั้นไม่เคยหายไปจากใจผม" อาร์กาพูดขึ้นในที่สุด
"มีคำพูดที่ยังไม่ได้เอ่ย" ราเนียตอบ เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย

สายตาของทั้งสองประสานกัน เวลาราวกับหยุดนิ่ง ไม่มีการแตะต้อง แต่บรรยากาศระหว่างพวกเขาเต็มไปด้วยแรงดึงดูด เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ถูกกดไว้ อาร์กาเลื่อนเข้ามาอีกนิด—ใกล้พอให้ราเนียสัมผัสถึงความทรงจำเก่า

"ถ้าผมจะสัมผัสคุณตอนนี้" อาร์กาเอ่ยด้วยเสียงต่ำ "มันไม่ใช่เพราะอดีต"

ราเนียหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง และเมื่อเธอเปิดตาขึ้น คำตอบของเธอไม่ได้ออกมาเป็นคำพูด เธอเลือกจะเข้าใกล้เขา

ฝนด้านนอกโหมกระหน่ำ ผ้าม่านปลิวไสว และระหว่างความรู้สึกสองฝ่ายที่เคยเจ็บปวด คืนนั้นกลายเป็นที่หลบภัย—สถานที่ที่อดีตและความโหยหาได้หวนกลับมา โดยไม่ต้องบอกใคร